အရင္းအႏွီး

ဆရာ ထမင္း စားသြားပါလား

တေန႔ နံနက္ ၁၁-နာရီေလာက္က ရန္ကုန္ျမိဳ႔တြင္းသို႔ ကိစၥျဖင့္သြားရင္း မိတ္ေဆြတဦး အိမ္ကို ၀င္လိုက္ပါသည္။ ေခတၱစကားေျပာျပီး ျပန္ရန္ ႏႈတ္ဆက္ေသာအခါ မိတ္ေဆြ၏ဇနီးက ထမင္းစားရန္ ဖိတ္ေခၚပါသည္။ 

မစားေတာ့ဘူး အန္တီစန္း၊ ကၽြန္ေတာ္ ထမင္းမစားတာ တလျပည့္ေတာ့မယ္။

ကၽြန္ေတာ္က ျပန္ေျပာေတာ့ အလြန္ အံ႔ၾသဟန္ျဖင့္ ဟင္-ဘာျဖစ္လို႔ ထမင္းမစားတာလဲ။ တလေတာင္ ထမင္းမစားဘဲ ေနႏိုင္သလား၊ ဘာစားေနလဲ-ဟု တသီတတန္းႀကီး ေမးပါေတာ့သည္။ကၽြန္ေတာ္က အစာအိမ္ ျပန္ထလို႔ မစားဘဲ ေနလို္က္တာ၊ တလေလာက္ဆိုရင္ ျပန္စားလို႔ရျပီ။ မနက္ပိုင္း ဆန္ျပဳတ္ ေသာက္တယ္၊ ညေနပိုင္း ေကြကာအုတ္ ေသာက္တယ္။ ထမင္းျပန္စားရင္ေတာ့ ညေနဘက္ မစားဘူး။ ေကြကာအုတ္ပဲ ေသာက္တယ္။ ညေန ထမင္းမစားတာ ဆယ္ႏွစ္ေက်ာ္သြားျပီ။ ဟု- အက်ယ္တ၀င့္ ျပန္ရွင္းျပပါသည္။ 

သည္ေတာ့ မိတ္ေဆြ ကိုေက်ာ္က-တလေတာင္ ထမင္းမစားဘဲ ေနႏို္င္တယ္ဆိုတာ တကယ္ အံ႔ၾသစရာပဲ။ ကၽြန္ေတာ္တို႔ကေတာ့ တပတ္ေတာင္ မေနႏို္င္ဘူး-ဟု ေျပာပါသည္။

ကၽြန္ေတာ္က-ဗိုက္ခြဲရမယ္-ဆိုတဲ့ ကၽြန္ေတာ့္ အစာအိမ္အနာကို ဗို္က္မခြဲဘဲ တႏွစ္ ထမင္းမစားဘဲ ေနလို႔ ေပ်ာက္ခဲ့တယ္။ အနာက လံုး၀ေပ်ာက္သြားတာ မဟုတ္ဘူး။ မွားရင္ ျပန္ထတယ္။ လြန္ခဲ့တဲ့ ေလးႏွစ္ေလာက္က အေတာ္ကေလး မွားျပီး အေတာ္ကေလး ျပန္ထလို႔ အထူးကုနဲ႔ ျပတယ္။ ဓာတ္မွန္ရိုက္ျပီးေတာ့ အထူးကုက ဓာတ္မွန္ကို ၾကည့္ျပီးေတာ့ ကၽြန္်တာ့္ကိုပါ ေထာက္ျပျပီး-

ၾကည့္စမ္း အနာႀကီးက နည္းတာႀကီး မဟုတ္ဘူး။ ခြဲမွ ျဖစ္မယ္၊ ခြဲဖို႔ စီစဥ္ပါ။ ျပီးေတာ့ ကၽြန္ေတာ့္ဆီ ျပန္လာခဲ့။ ဒီမွာ (ပုဂၢလိက ေဆးခန္း) ခြဲခ်င္လည္း ရတယ္၊ ေဆးရံု (အစိုးရေဆးရံု) တက္ခြဲခ်င္လည္း ရတယ္။လို႔ ေျပာပါတယ္။ 

ကၽြန္ေတာ္က ဟုတ္ကဲ့-ဆိုျပီး ကိုယ့္နည္းကိုယ့္ဟန္နဲ႔ပဲ ျပန္ကုလိုက္ပါတယ္။ သံုးလေလာက္ ထမင္းမစားဘဲ ေနလိုက္တယ္။ ေဆးအျဖစ္ေတာ့ ႏြယ္ခ်ဳိပ်ားရည္ကို ပံုမွန္ေသာက္တယ္။ တခ်ိဳ႔ ႏွစ္ခါျပန္ သံုးခါျပန္ ခြဲဖူးတဲ့ လူေတြကို ေတြ႔ဖူးေတာ့ သိပ္မခြဲခ်င္ဘူး။ ဒါေၾကာင့္ မခြဲရေအာင္ ႀကိဳးစားေနခဲ့တာပါ။

ကၽြန္ေတာ္က ကၽြန္ေတာ့္ေနာက္ေၾကာင္းကို အနည္းငယ္ ျပန္ေျပာျပပါသည္။

လုပ္စမ္းပါဦး၊ ကၽြန္ေတာ့္ သားေတာ္ေမာင္လည္း အစာအိမ္ေရာဂါ ျဖစ္ခ်င္ေနတယ္၊ ျဖစ္ေနျပီ ထင္ပါတယ္။ အဲဒါ ဘယ္လိုလုပ္ရင္ ေကာင္းမလဲ။ ခင္ဗ်ား ဘယ္တံုးကေလာက္ စျဖစ္သလဲ။ ဘယ္လိုလုပ္ခဲ့သလဲ။ အစအဆံုး ျပန္ေျပာျပပါဦး။ ဟု အားတက္သေရာ ေမးပါသည္။

ကၽြန္ေတာ္က ဘယ္အရာမဆို အက်ိဳးအျမတ္ရဖို႔ အရင္းအႏွီး ဆိုတာ ရွိတယ္။ မ်ားမ်ားရင္းႏိုင္ေလ၊ အက်ိဳးအျမတ္ မ်ားေလေပါ့။ က်န္းမာေရးဘက္က ေျပာရရင္

မျဖစ္ေအာင္ ႀကိဳတင္ကာကြယ္ျခင္း၊

ျဖစ္ရင္ ေပ်ာက္ကင္းေအာင္ ကုသျခင္း၊

မေပ်ာက္လွ်င္ မတိုးပြားေအာင္ ထိန္းသိမ္းထားျခင္း တို႔အတြက္ အရင္းအႏွီးေတြ လိုတယ္။

ဆရာနဲ႔ ကုတာက်ေတာ့ ဆရာကို ေဆးဖိုး၀ါးခ ေပးရတာရယ္၊ ဆရာ ညႊန္ၾကားတဲ့အတိုင္း လိုက္နာရတာရယ္ ဆိုတဲ့ အရင္းအႏွီး လိုတယ္။ႀကိဳတင္ကာကြယ္ဖို႔ကေတာ့ "က်န္းမာေရး ဗဟုသုတနဲ႔ လိုက္နာက်င့္သံုးႏိုင္မႈ"  ဆိုတဲ့ အရင္းအႏွီး လိုတယ္။ မတိုးပြားေအာင္ ထိန္းသိမ္းထားႏိုင္ဖို႔ကေတာ့ "ေရွာင္ရန္ ေဆာင္ရန္-ဆိုတာကို သိတဲ့ အရင္းအႏွီးနဲ႔ ေရွာင္ႏိုင္၊ ေဆာင္ႏိုင္တဲ့ အရင္းအႏီွး" လိုတယ္။ ခင္ဗ်ားတို႔လည္း ဗဟုသုတ မေသးၾကပါဘူး။ သိပါတယ္။ ကၽြန္ေတာ့္အေၾကာင္းကို ေျပာျပမယ္။ ေကာင္းမယ္ထင္ရင္ နည္းယူဖို႔ေပါ့။

ဒီေရာဂါမ်ိဳးဆိုတာ ရရခ်င္းသိတဲ့ ေရာဂါ မဟုတ္ဘူး။ ကၽြန္ေတာ္လည္း မသိဘူး။ ကၽြန္ေတာ္ရတဲ့ အေၾကာင္းကေတာ့

ထမင္းကို အခ်ိန္မွန္ မစားဘူး။ 

ငရုတ္သီး သိပ္ႀကိဳက္တယ္။ 

ေဆးလိပ္ အျမဲေသာက္တယ္။ 

အရက္ကို ရံဖန္ရံခါ ေသာက္တယ္။

ဒါေလာက္ဆိုရင္ အစာအိမ္ေရာဂါရဖို႔ လံုေလာက္တဲ့ အရင္းအႏွီး-ပဲေပါ့။

ေစာေစာပိုင္းက လကၡဏာေတြ ျပခဲ့တာေပါ့။ ဒါေပမယ့္ ဂရုမစိုက္၊ သတိ မထားမိခဲ့ဘူး။ ၁၉၆၈-ခုႏွစ္ ကၽြန္ေတာ့္အသက္ ၃၈-ႏွစ္ေလာက္မွာ ၀န္ထမ္းဘ၀က သင္တန္းတခု သြားတက္ရတယ္။ သင္တန္းမွာ ရွစ္လေလာက္ၾကာတယ္။ သင္တန္းဆင္းခါနီး ဆယ္ရက္ေလာက္ အလိုမွာ အစာအိမ္ေရာဂါ အျပင္းအထန္ျဖစ္လို႔ သင္တန္းေဆးခန္းက အင္းစိန္ေဆးရံု တက္လိုက္ရတယ္။ ဓာတ္မွန္ရိုက္ၾကည့္ေတာ့ အစာအိမ္မွာ အနာျဖစ္ေနတယ္။ ခြဲရမယ္လို႔ ေျပာတယ္။ ကၽြန္ေတာ္က သင္တန္းဆင္းေတာ့မွ ခြဲပါရေစ၊ သက္သာေအာင္ပဲ လုပ္ေပးပါလို႔ ေတာင္းပန္တယ္။ ဒါနဲ႔ သံုးရက္နဲ႔ ေဆးရံုက ဆင္းလာခဲ့ျပီး သင္တန္းစာေမးပြဲ ေျဖတယ္။ ဆင္းျပီး သက္သာသြားေတာ့ ခြဲျပီးလည္း အဆင္မသင့္ရင္ ျပန္ခြဲရတာပဲ ဆိုတာကိုကားဖူးထားေတာ့ေဆးရံုျပန္မသြားခဲ့ဘူး။အဲဒီမွာရံုးျပန္ေရာက္ေတာ့ကၽြန္ေတာ့္ဌာနကအသက္ႀကီး၀န္ထမ္းတဦးက-ဆရာတသက္လံုးဗိုက္မခြဲခ်င္ရင္ ကၽြန္ေတာ္ေျပာတဲ့အတိုင္းလုပ္၊ အာမခံတယ္-လို႔ ေျပာလာတယ္။ 

သူ႔ညႊန္ၾကားခ်က္က 

ပထမ-သံုးလ ဆန္ျပဳတ္ရည္က်ဲကဲ် ေသာက္ျပီး ေနရမယ္။ 

ဒုတိယ-သံုးလ ဆန္ျပဳတ္ရည္ မပ်စ္မက်ဲ ေသာက္ျပီး ေနရမယ္။

တတိယ-သံုးလ ဆန္ျပဳတ္ပ်စ္ပ်စ္ကေလး ေသာက္ျပီး ေနရမယ္။ 

ပထမ-သံုးလ တေန႔ ၈-ႀကိမ္၊

ဒုတိယ-သံုးလ တေန႔ ၆-ႀကိမ္၊

တတိယ-သံုးလ တေန႔ ၄-ႀကိမ္ ေသာက္ရမယ္။

စတုတၳ-သံုးလမွာ ေပါင္မုန္႔ မထူမပါး ၂-ခ်ပ္နဲ႔ ၾကက္ဥ မက်က္တက်က္ တလံုး၊ ေကာ္ဖီ တခြက္ကို တေန႔ သံုးႀကိမ္ စားေသာက္ရမယ္။ 

ဒီလို တႏွစ္ ထမင္းမစားဘဲ ေနျပီးေနာက္ ထမင္းေပ်ာ့ေပ်ာ့ကို တရုတ္ ထမင္းစားတဲ့ ပန္ကန္လံုးနဲ႔ မနက္ တလံုး၊ ည တလံုး၊ ငါးေမႊ၊ ၾကက္သားျပဳတ္ ႏူးႏူးနဲ႔ သံုးလစားရမယ္။ ျပီးရင္ ပံုမွန္ျပန္စား။ ဒါေပမယ့္ တပန္းကန္က်က်ေလးထက္ ပိုမစားနဲ႔ေတာ့။ ျပီးေတာ့ အထူး မွာၾကားခ်က္ သံုးခ်က္ ရွိေသးတယ္။ ဘာလဲဆိုေတာ့---

 ၁။ စားေကာင္းသည္ျဖစ္ေစ၊ မေကာင္းသည္ျဖစ္ေစ ပိုမစားနဲ႔၊ ေလွ်ာ့မစားနဲ႔၊ ပံုမွန္စား။

၂။ ထမင္းစားခ်ိန္ကို သတ္မွတ္ျပီး (၁၅)မိနစ္ထက္လည္း မေစာေစနဲ႔၊   (၁၅)မိနစ္ထက္လည္း ေနာက္မက်ေစနဲ႔။

၃။ ထမင္းစားခါနီး၊ ထမင္းစားေနစဥ္နဲ႔ ထမင္းစားျပီးစတို႔မွာ ေရေအး လံုး၀ မေသာက္နဲ႔-တဲ့။

ကၽြန္ေတာ္လည္း ေသေသခ်ာခ်ာ စဥ္းစားဆံုးျဖတ္ျပီး တသေ၀မတိမ္း လိုက္နာတယ္။ ဆန္ျပဳတ္ စေသာက္လို႔ ဆယ္ရက္ေလာက္ရေတာ့ ေပ်ာက္သလိုျဖစ္ျပီး ထမင္းစားခ်င္တယ္။ ကၽြန္ေတာ္ ရေအာင္ သည္းခံခဲ့တယ္။ တခ်ိဳ႔ ကၽြန္ေတာ့္ကို သေဘာက်လို႔ လိုက္လုပ္ၾကတယ္။ ဘယ္သူမွ ဆန္ျပဳတ္ကို တလျပည့္ေအာင္ ေသာက္ႏိုင္သူ မရွိဘူး။ ျပီးေတာ့-

အပူအစပ္နဲ႔ ခ်ဥ္ဖတ္မ်ိဳးစံု၊ ေဆးလိပ္၊ အရက္ တို႔ကို လံုး၀ ေရွာင္ဖို႔နဲ႔ ခ်ဥ္ေပါင္၊ ၀က္သား၊ မွ်စ္ စတဲ့ အစာေၾကခဲတဲ့ အစာမ်ားကို တတ္ႏိုင္သေလာက္ ေရွာင္ဖို႔ ေျပာတယ္။ ကၽြန္ေတာ္ လိုက္နာခဲ့တယ္။

အဲဒီ အရင္းအႏွီးေတြနဲ႔ ဒီ အစာအိမ္အနာႀကီးကို ခြဲရတဲ့အထိ မေရာက္ေအာင္ အႏွစ္ ၄၀-နီးပါး ထိန္းခဲ့တာပဲ။

ဒါေပမယ့္ တခါတရံ မတတ္သာလို႔၊ အားနာလို႔ ခ်ိဳးေဖာက္ရမႈေတြ ရွိတတ္ပါတယ္။ အဲဒီအခါ မ်ားသြားရင္ ျပန္ထေတာ့တာပဲ။ ျပန္ထရင္ ကၽြန္ေတာ့္နည္းကေတာ့ ဆန္ျပဳတ္ေသာက္တဲ့နည္းပဲ။ အခုေတာ့ ေကြကာအုတ္ပါေပါ့။

ကၽြန္ေတာ္က ကၽြန္ေတာ့္အေၾကာင္းကို တတ္ႏိုင္သမွ် စံုစံုလင္လင္ ျပန္ေျပာျပသည္။ အင္း-ျဖစ္ႏိုင္တယ္၊ဒါေပမယ့္ လုပ္ဖို႔မလြယ္ဘူး။ကၽြန္ေတာ့္မိတ္ေဆြကိုေက်ာ္က မွတ္ခ်က္ခ်ပါသည္။

အက်ိဳးအျမတ္ တခုအတြက္ အရင္းအႏွီးကေတာ့ အမွန္ရွိရပါမည္။

ကၽြန္ေတာ့္နည္းသည္ ေရာဂါႏုလွ်င္ သို႔မဟုတ္-လံုး၀ ထပ္မမွားလွ်င္ ေပ်ာက္ကင္း ခ်မ္းသာႏိုင္ပါသည္။

အစာအိမ္ ေရာဂါရွင္မ်ားအတြက္  ဗဟုသုတအျဖစ္ႏွင့္ လိုက္နာက်င့္သံုးလွ်င္ လိုက္နာက်င့္သံုးသေလာက္ အက်ိဳးရွိေစလို႔ တင္ျပရျခင္း ျဖစ္ပါသည္။

အားလံုး က်န္းမာၾကပါေစ။

ေခ်ာင္းဆံု အုန္းသြင္

Credit To : mawluu